(порядку бортняньского)
Час, в котрім кавалер (паробок) нашол сой дівку и хотіл з ньом ся оженити, то повідал своiм родичам так:
— Я мам замір ся женити, бо юж пришол мі час.
Родиче зьвідуют ся, де и з кым маш замір ся женити? А сын ім одповідат, де бы хотіл.
Як тота женячка одповідала родичам, то они выразили згоду, а в другым разі одказали, а найчастійше лем там ся міг женити, де родиче хотіли.
/…./
Молодий выберат ся до молодой
Свашкы начинают сьпівати:
Допомож нам Боже, и ты Божа Мати
В щасливу годину весіля зачати.
В щасливу зачати, в щасливу скінчыти,
Допомож нам Боже, пароньку злучыти.
* * *
Выберай ся сыну, в щасливу годину,
Жебы-с собі привюл добру господыню.
Выберай ся сыну, в щасливу годину,
По добру ґаздыню, по гарду дівчыну.
* * *
Идеме, идеме з горы на долину,
Идеме глядати, Грицови родину.
* * *
Ой Боже, Боже, як дойджык иде
Як же не піти — сама не приде,
Ой Боже, Боже, яка застава
Як же не піти, сама казала.
А як в зимі весіля:
Ой Боже, Боже, яка курява,
Як же не піти — сама казала.
* * *
До миленькой блато, я не дбам нич на то,
Переложу дручкы, прейду помалючкы
Засьвіт мила сьвічку, най перейду річку
Засьвіт мила зо дві, най перейду добрі.
* * *
Кой єм ишол од свой милой,
Был місячок высоко,
Мила на ня позерала
Ци-м одышол далеко.
Она мене закликала
До матери, до свойой.
Наляла мі погар вина —
До рученькы, до мойой.
Я сой хлопец справедливий,
Я то винце не хцу пиц.
Што раз гарща, што раз краща,
Моя мила мусиш быц.
* * *
Моя мила, премилена, што там маш,
Же фартушком прикрываш?
Што бым мала? Грушкы мам,
Прид миленький та ти дам.
Дівко моя красна,
Де ты волы пасла?
Під гірком з парібком,
Аж ся гірка трясла.
Сьпів продолжат ся на пару годин. Дружбове и староста ставляют стільці по середині хыжы, на котры сідают родиче, братя, сестры, дальшы кровны, сусіде.
Часто, колейно по верховности родины, и по роках од найстаршого.
Дружбове стают коло двери, вбивают сокыркы на крест до стопів в дверях, тримают запалены сьвічкы грівничны в руках и сьпівают разом зо свашками.
Грайте, гудаци риско,
Кланяй ся Василь, низко,
Як отцю, так мамоньці
И цілій родиноньці.
Коли вшыткы займут своі місця на стільци, староста толче свойом паличком о траґар, и кричыт:
— Прошу о спокій!
Староста хоче штоси повісти и бесідує меньше-більше так:
— Дорогий няню, дорога мамо и ціла родино! Господ Бог, котрий сотворил чловека, узнал же не добрі самому жыти на сьвіті, то створил йому помічницю-жену.
Так и мы гнеска, вшыткы підеме по тым законі и будеме глядати помічниці, котром єст жена.
Ваш сын, котрого вы так старанно выховали, дішол до своіх років и гнеска ся женит, и мы зышли ся ту, жебы му в тым інтересі послужыти. Він нашол и полюбил сой дівча, з котрым постановил ся оженити, и як раз мы гнеска выбераме ся до той його нареченой, и іх разом поведеме до церкви – до сьлюбу.
В церкви священик даст ім благословенство Боже, а ім потрібне єст тіж благословенство родичів.
Так він, то єст ваш сын, выбераючы ся до сьлюбу, просит вас через мене — дорогы няню и мамо, о тото ваше родительске благословенство, и заразом перепрашат вас, дорогы родиче, и просит о одпущеніє, як бы вас даколи дачым образил.
Так вы, дорогы родиче, даруйте му тоты провины и поблагословте го на тоту нову дорогу жытя.
Вшыткы одповідают:
— Най го Бог благословит, и мы го благословиме!
По тых словах разом сьпівают, музика пригрыват.
Грайте гудаци, ріско,
Кланяй ся Петрусь низко —
Як отцю так мамоньці
И цілій родиноньці.
Молодий выходит з-за стола, иде до стільця, клякат на коліна перед вітцьом и цілує го в руку. Просит о благословенство.
— Поблагословте мя, няню!
Няньо одповідат:
— Най тя Бог благословит, мій сыну!
Сын просит три разы. За третім разом няньо встає, кладе рукы сынови на голову, на криж, и бесідує.
— Най тя, мій сыну, Бог благословит, во всі дни жывота твойого.
Сын цілує го по руках и одходит до мамы.
Мама так само благословит, лем не кладе рукы на голову. Од мамы иде дальше, юж не клячат.
Цілий час, коли молодята ся кланяют, музиканты грают жалобну мелодию — Грайте, гудаци, риско!...
По тій церемоніі староста выносит столец до боіска, свашкы сьпівают, а музика грає марша. Староста бере молодого за руку и выпроваджат го за поріг. Пред порогом затримуют ся, робит палицом крест и гварит:
— Во імя Отця и Сына и Святого Духа — амін.
Разом з молодым переходят поріг, выходят на подвіря, уставляют ся вколо, а чопар дає старості фляшку з горілком на дорогу.
Ґаздыня осыпуе зерном (жебы было дуже хліба) и так то молодий (а з ним староста, три або штыри свашкы, єден або два дружбы) идут до молодой. По дорозі сьпівают и грают:
Дай же нам Боженьку,
Щасливу дороженьку,
Де сте ся обіцяли,
Жебы зме доіхали.
Бо підеме в дорогу,
По Ганцюсю молоду,
Кобы Анцюся знала,
Же то Андрусьо иде,
Ставила бы мосты,
Зелены покосты,
Столы яворовы,
Обрусы цвелиховы.
Коли по дорозі переходят коло креста придорожного або церкви, то не сьпівают. Тото Лемкы хранили дуже, штобы не сьпівати коло придорожного хреста и в поближу церкви.
Document Information
Document URL: http://lemko.org/lemko/madzik/lw2.html
Return to Lemko Home
PageDate Posted: July 28, 2002
Last Revision:
| LV Productions c/o Walter Maksimovich 3923 Washington Street, Kensington MD 20895-3934 USA |